De eerste maand zit er al weer op, time flies!

Hoi hoi!

De eerste maand zit er alweer op, de tijd gaat ontzettend hard. Ik wil beginnen met eerst mijn paps en mams te feliciteren met hun 25-jarig huwelijk!

Vorige week ben ik een dagje mee gaan draaien bij een centrum voor mensen met een beperking. 'Gestremde mensen' noemen ze die hier in het Afrikaans. 's Morgens arriveerde ik op een dagcentrum waar kinderen met een beperking worden opgevangen. Deze kinderen zijn meer- of enkelvoudig gehandicapt. De ouders betalen per maand 250 rand (zo'n 18 euro). Hiervoor krijgen de kinderen 2x daags een goeie maaltijd, professionele therapie en behandeling. Maar sommige ouders kunnen/willen dit bedrag niet betalen. Een schikking om eventuele betaalachterstanden in te halen is mogelijk, maar aangezien er een wachtlijst is voor dit centrum word er vaak gezegd dat als er niet betaald kan worden, het kind thuis moet blijven. Regels zijn regels.Maar helaas is voor sommige kinderen thuis blijven geen goeie optie. Naar wat mij verteld is willen de mensen (vooral in de townships) hier simpelweg geen gehandicapte kinderen, ze schamen zich voor hen. De leidster vertelde mij over een kindje dat ze wist die achter het huis in een donker hok lag opgesloten, zodat de buurt niet zou weten dat deze mensen een gehandicapt kindje hadden. Soms worden kinderen op vrijdag naar huis gebracht in een bepaalde outfit en verschijnen ze op maandag met dezelfde outfit aan, dus ongewassen, op het centrum. Of kinderen worden thuis (sexueel) misbruikt of mishandeld. Er zijn geen opvangadressen/huizen waar deze kinderen naartoe gebracht kunnen worden, dus is er voor de social workers niet zo veel aan te doen. Want veel van deze verhalen blijven achter gesloten deuren. Het is hartverscheurend om dit soort verhalen te horen. Deze kids hebben er niet om gevraagd om gehandicapt te zijn en verdienen de beste zorg die hen gegeven kan worden, maar krijgen die dus niet. Om geld binnen te krijgen voor het centrum hebben ze een jaarlijkse actie, de lollipop actie. Dat houdt in dat alle basisscholen in Paarl een x aantal lollipops krijgen. Deze verkopen ze aan de kinderen en hun ouders. En het geld dat hiermee opgehaald word word besteed binnen het centrum.

In de middag ging ik naar een dagcentrum waar volwassenen met een beperking verblijven. Deze mensen zijn vooral geestelijk gehandicapt. Er zijn verschillende groepen. Een artgroep, deze groep maakt allerlei artistieke dingen (voor verkoop). Een recyclegroep, deze groep maakt allerlei nieuwe producten van oude spullen. En een klusgroep, deze groep zet (tegen betaling) allerlei dingen in elkaar. Soms krijgen ze van bedrijven een opdracht om een x aantal dingen in elkaar te zetten en hier krijgen ze dan geld voor. De mensen lijken het hiet heel erg naar hun zin te hebben en ze maken hele gave dingen! Ik zal straks wat foto's bijvoegen. Natuurlijk was ik niet te beroerd om het een en ander te kopen, om deze mensen te sturen. Waarschijnlijk ga ik ergens in de komende weken nog een keer terug naar dit centrum om daar een dag mee te lopen, wat me heel tof lijkt!

De mensen van Norsa zijn super, en heel erg meedenkend. Ik heb uitgelegd dat ik tijdens deze drie maanden ook een soort van best wel moet beslissen wat ik wil gaan doen met mijn leven als ik terug kom.. School? Of werken? Rijbewijs.. Daarom gaat Genevea vragen of ik een keer mee kan lopen op een school en op een woning voor gestremde mensen. Dat waardeer ik zo!

Deze week sta ik 's morgens op de groep 5-6 jarigen. Dit is de groep waar de kids komen voor ze naar school gaan. Maar ze worden hier al goed voorbereid, tellen, het alfabet, het komt allemaal aan bod. Het communiceren is nog steeds wat lastig, maar we kunnen wel wat praten met elkaar. En handje klap spelen, want dat vinden ze mega leuk.. Vooral 'papagaaitje leef je nog' en dan het 'poef' (por in de buik) gedeelte.. Dat kan ik uren met ze doen haha.

In de middag ben ik nog steeds aan de slag bij Abba Khaya, Aftercare. De kinderen die bij Abba Khaya komen, hoeven niks te betalen, alleen te registreren. Er zijn ook geen vaste tijden dat ze moeten blijven. Alleen dat het hek om 14:00 open gaat en om 17:00 sluit. Er gaat een hoop veranderen binnen Abba Khaya. Er is een nieuwe teacher bijgekomen en die wil het eens goed gaan aanpakken. Wat volgens mij absoluut geen kwaad kan! De kinderen zijn goed bijdehand, de oren zijn vaak kapot en ook vechten komt af en toe voor. We hebben ons eigen hek bij Abba Khaya, en daar zetten we de kinderen dan uit. (Misdragen is wegwezen.. Dat is duidelijk voor alle kids) Maar er zijn meerdere manieren om bij het Abba Khaya gebouw te komen. Ook dat weten de kids dus ze proberen regelmatig om, nadat ze eruit gezet zijn, weer naar binnen te komen via een andere manier. Vanmiddag zullen we met de teachers een meeting hebben om te bespreken hoe we Abba Khaya gaan regelen en aanpakken.

Je weet van te voren dat als je in een township gaat werken, dat je dan heftige verhalen zult horen en dingen zult zien. Maar als je er eenmaal bent maakt het toch meer indruk dan je van te voren had gedacht, tenminste dat is in mijn geval zo. Pas hoorde ik een van de teachers zeggen dat ze buiten had gezien dat de moeder van een meisje die wij binnen hadden, haar vader aan het mishandelen was, gewoon midden op straat. Toen, een half uur later, zagen we de vader strompelen over de weg. Met een hele hoop spullen bij hem. En hij liep of hij goed dronken was. 'She kicked him out' Ik was zo blij dat wij het meisje bij Abba Khaya hadden terwijl dit voorval gebeurde. Maar helaas zijn er meer families als deze.

Vorige week kwam er een meisje naar Abba Khaya met een verband om haar hoofd. Op de vraag wat er was gebeurd met haar zei ze dat een ander meisje een stuk kapotte spiegel naar haar had gegooid en dat die haar op haar hoofd had geraakt. Vandaar dus het verband. Mijn hemel.. Omdat we dachten dat dit meisje er thuis niet op aangesproken zou worden, besloot een teacher om haar te vragen of ze besefte wat ze had gedaan en dat het heel vervelend had kunnen aflopen. Maar ze keek ons een beetje glazig aan.. We maakten dus niet echt indruk op haar.

Het muisverhaal. Simone en ik zaten aan de picknicktafel aan de ene kant, en Marieke en Kormandre (allemaal teachers) aan de andere kant. Achter mij was het keukenblok. Ineens gaf Kormandre een onwijze gil, waarvan wij allemaal zo schrokken dat we met haar meegilden. EEN MUIS! Haha, er liep een ienie mienie muisje over het aanrecht. Ik lag helemaal dubbel, wat gaat zo'n muisje je doen? 'Als ik toch niet bang voor het muisje was kon ik hem wel gaan vangen.' Opzich prima want ik was absoluut niet bang voor het beestje. Maarja, die muis heeft ook oren en die was hem natuurlijk allang gepeerd. We hebben de muis niet meer gezien, maar het is onwijs leuk om af en toe te doen of je hem ziet om iemand de stuipen of het lijf te jagen ;-)

Het was even de vraag waar ik de komende twee maanden zou wonen. Omdat het idee was dat ik alleen de eerste maand bij Anlo en Zelna zou wonen. Maar we hebben het er even over gehad, en het is helemaal prima als ik de andere twee maanden ook bij hen blijf. En daar ben ik heel blij mee want ik voel me onwijs thuis daar! De afgelopen drie weken was Anlo verderop in Zuid-Afrika voor werk, dus waren Zelna en ik samen. We hebben afgelopen week lekker vuur gestookt en wijn gedronken. 'I can chop wood, I learned how to do it' 'serious? Then let's make a fire!' Haha en zo gebeurde het. Ik was trots op mezelf, vuur maken a la scouting!

Het is hier winter, en in het begin dacht ik nog, ohh maar winter hier zal vast niet koud zijn! Nou daar heb ik me mooi in vergist. Want waar het de eerste week nog lekker weer was met zon, laat de zon zich nu niet meer zien en de regen komt met bakken uit de hemel..

Van de week was er een kindje die mijn tattoo aan het bewonderen was. 'Can I have that? Can you do that?' Haha hij kon maar niet begrijpen dat geen pen was, dus niet uitwisbaar. Maar hij begreep ook niet dat, ook al moest het met een speciale pen, dat ik dat niet even bij hem kon doen. Ja, hoe ga je dat nou uitleggen.. Dus ik heb maar gezegd dat je een speciaal diploma moet hebben om dat te mogen doen, en dat ik die dus niet heb. 'Ohhhh okey!'

Ik leer hier in Afrika om niet te veel stil te staan bij de dingen die je niet hebt, of wat niet lukt. Maar des te meer om te waarderen wat je wel hebt, en om daar heel dankbaar voor te zijn!

Dit was weer even mijn verslag voor deze keer.
Ajuutjes!